Määz

 

Dr Wind deit bruse

un hült unger’m Dach;

d’r Rän deit klatsche,

et trommelt un kraach.

 

De Finsterschive

die rappele, we doll,

de Kalle dun jitsche,

se sin üvvervoll!

 

Un alles op Äde

sich rääch un weed waach,

un zweschen de Wolke

et Sönnche höösch laach.

 

Et Blot deit stell ruusche

däm mödste Zömelöm.

De Vüjjelcher dun piepsche-;

et Fröhjohr jeit öm!-

Schniejlöckche

 

Se lohren ahn dr Ääd,

janz fing un höösch eruus,

klein Plänzjer, lev un jrön,

die Spetzcher luuschen luus.

 

Mer meint, dat selverfing

et fähne Fröhjohr ref,

und stell dat Jlöckche  wieß

söß weck, wat höösch noch schlöf.

 

Doch wann et Sönnsche bal

am huhe Himmel laach,

dann sin se munter do

un lüggen en dr Daach.

 

Un Hätz un Siel es fruh

bes ahn dr Himmelssaum-

et schwäv stell durch die Luff

´ne schöne Fröhjohrschdraum!