DÄ PATTEVUGGEL

 

Huh en dä bloe Looch do däht met Stolz

`ne jroße Pattevuggel räuhich schwevve.

Jet bunt Papeer, `ne Faddem Jahn un Holz

ömschloß dat janze, windbewgte Levve.

 

E Kööt`che nur hel in noch an dä Ääd,

un wann dä Wind däht en sing Backe blose,

dann trock hä an däm Köötche we e Pääd

un däht me`m Stätz vun luhter Iver rose.

 

Hä wollt vun singer finge Fessel loß

un stolz un frei sich en dä Looch bewäje.

Dat an dä Ääd hä kläv, maht im Verdroß;

die Freiheit wor sing einzig Üvverläje.

 

Hä trok un trok; op eimol jingk et: Päng!

et Köötche kunnt dr Zog nit länger zwinge.

Dä Jung hel nur dä Penn noch en de Häng

un bröllt, dat et de Stroß erav däht klinge.

 

Dä Vuggel wor frei, -- et Köötche wor jitz weg,

un stolz kunnt hä dä Freiheitsfloch jitz wage.

Hä schrock zoröck, als wör hä selvs verschreck,

dann fingk hä ahn, de Tumeleut ze schlage.

 

Et jingk erav; dä Stätz stund pieloprääch,

deef unger sich soch hä de Ääd jitz lijje;

et wor däm Pattevuggel öhndlich schläg

un alles fingk jitz ahn, sich rund zo driehe.

 

„Es dat de Freiheit“, ref hä en dr Nut?—

et wor op singem Floch et letzte Wöötche. –

Rauh schloch hä op dä Kopp; doch koht vör`m Dut

daach hä noch eimol ahn dat finge Köötche.

  

Josef Blank