Mih Kölle

 

Wann leis mih Hätz deit singe

vun Kölle, Dom un Rhing,

dann schwäv e selver Klinge

deef us d‘r Siel meer fing.

 

Et es, als hö‘t ich lügge

vill Klokke, huh un fähn,

un lang versunke Zigge

dun leuchte, we ‘ne Stän.

 

Janz leis deit heimlich ruusche

dä jode, kölsche Rhing; -

ich dun däm Ledche luusche,

dat strohlt, we Selver fing!

 

Wat ald zick lange Johre

erüvver un vörbei,

dat laach en d‘r Erinnerung

we allerschönste Mai!

 

Un widder dann, we domols,

jröß Kölle, Dom un Rhing. -

Ich dun janz höösch Deer sage:

Mih Hätz hö‘t iwich d i n g!